بتن ساخته شده به این روش در مقابل فرسایش مقاومت بیشتری از خود نشان داده اما در مقابل حمله سولفاتها آسیبپذیر تر بوده و افت بتن نیز حدود ۱۰ الی ۱۵ درصد افزایش یافته اما در هر حال بدترین ضرر این ماده اثر آن بر روی آرماتورها و ایجاد خوردگی در آنهاست. به این ترتیب با توجه به بند ۹-۳-۵-۱ از مبحث نهم مقررات ملی ساختمان ایران استفاده از این ماده تنها در بتنهای بدون فولاد مجاز بوده و میزان مصرف آن به ۲ درصد وزنی سیمان محدود میشود.